W planach Boga od samego początku małżeństwo jest monogamiczne i nierozerwalne. To znaczy jeden mężczyzna posiada jedną żonę. Jest to wyraźnie objawione w Piśmie Świętym. Obok Adama nie ma drugiej kobiety i obok Ewy nie ma drugiego mężczyzny.
Chrystus czyni małżeństwo ludzi wierzących sakramentem, czyli miejscem szczególnej obecności Boga i źródłem łask. Sakrament małżeństwa wytycza także dodatkowy cel małżonków – to już nie tylko wzajemna pomoc, nie tylko przekaz życia, nie tylko troska o wychowanie dzieci, ale również troska o zbawienie współmałżonka i o zbawienie dzieci. Sakrament małżeństwa ma wymiar wieczny.
Przez sakrament małżeństwa Chrystus jest na stałe obecny wśród małżonków. On ich łączy i z nimi pozostaje na zawsze. Wierzący ślubują swoją wierność wobec Boga i Kościoła i dostosowują swoje kroki nie wzajemnie do siebie, tylko do Chrystusa. Z tej wierności Chrystusowi nie mogą zrezygnować. Nawet, jeśli zawiodła jedna strona, to skoro przysięga została złożona wobec Chrystusa, druga strona musi przysięgi dochować. W przysiędze sakramentalnego małżeństwa padają niezwykle doniosłe słowa: „Ślubuję ci miłość, wierność, uczciwość oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Bóg”. To jest program wspólnego życia.
„Ślubuję ci miłość” – chodzi o miłość wzajemną, o której Chrystus mówił w Wieczerniku, gdy umywał Apostołom nogi. „Ślubuję ci miłość”, to znaczy jestem gotowy do umywania twoich nóg, gotowy, aby ci przebaczać. W życiu ciągle trzeba sobie wzajemnie przebaczać. To jest ta miłość wzajemna objawiona w Wieczerniku przez Chrystusa na przykładzie umycia nóg.
„Ślubuję ci wierność”, czyli wyłączność, stuprocentowe zaangażowanie w rozwój tylko tej jednej miłości. Świadomie rezygnuję z każdego nowego spotkania.
„Ślubuję ci uczciwość”, to znaczy, możesz na mnie polegać, nie zawiodę cię. Uczciwość jest fundamentem zaufania; gdzie się pojawia nieuczciwość, czyli kłamstwo, tam znika zaufanie.
„Oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci”, to znaczy, możesz na mnie liczyć do końca mojego życia.
Formalności ślubne
Miejscem załatwiania spraw przedślubnych jest parafia zamieszkania (nie zameldowania!) narzeczonego lub narzeczonej. Jeśli miejscem załatwiania spraw przedślubnych ma być inna parafia, to wtedy należy uzyskać zgodę z parafii narzeczonego albo narzeczonej. W tym celu należy udać się do swojej parafii z danymi narzeczonego i narzeczonej (imię i nazwisko, imię ojca, data i miejsce urodzenia, adres zamieszkania) i uzyskać stosowny dokument.
Aby sporządzić akt małżeństwa, narzeczeni zgłaszają się w kancelarii, na trzy miesiące przed ślubem. Wymagane są następujące dokumenty:
– świadectwa chrztu świętego, wystawione nie wcześniej niż na 6 miesięcy przed zgłoszeniem się do kancelarii, z adnotacją „do sakramentu małżeństwa”;
– świadectwa bierzmowania, jeśli nie są odnotowane na świadectwach chrztu świętego;
– dowody osobiste;
zaświadczenie o uczestnictwie bądź ukończeniu katechezy przedmałżeńskiej. Narzeczeni sami wybierają parafię, w której odbędą kurs przedmałżeński (nie potrzebne żadne skierowanie). Wykaz parafii z terminami konferencji można znaleźć na stronie internetowej: http://dlarodziny.diecezjazg.pl
– kopię ostatniego świadectwa szkolnego z adnotacją o nauce religii;
– znać rok i parafię I Komunii św.
– zaświadczenie z USC (niezbędne, jeśli narzeczeni chcą, aby sakrament małżeństwa pociągał za sobą także skutki cywilnoprawne, tzw. ślub konkordatowy) lub akt ślubu jeśli wcześniej zawarty został kontrakt cywilny. Zaświadczenie z USC jest ważne pół roku i w tym czasie powinien być zawarty ślub „konkordatowy”.
– osoba owdowiała przedstawia kościelne świadectwo zgonu zmarłego współmałżonka (nie akt zgonu z USC!).
Po spisaniu protokołu przez dwie kolejne niedziele wygłasza się zapowiedzi w parafiach zamieszkania narzeczonych. Prośbę o wygłoszenie zapowiedzi w innej parafii kieruje ksiądz, który sporządził protokół przedślubny. Po wygłoszeniu tam zapowiedzi, zainteresowana strona przynosi dokument potwierdzający wygłoszenie zapowiedzi.
Sakrament małżeństwa wymaga od narzeczonych duchowego przygotowania i przyjęcia go w stanie łaski. W najbliższych dniach po spisaniu protokołu przedślubnego należy odbyć pierwszą spowiedź świętą przygotowującą do sakramentu małżeństwa, chyba, że kapłan zadecyduje inaczej. Na początku spowiedzi zaznaczamy, że jest to pierwsza spowiedź przedślubna a po jej zakończeniu podajemy księdzu formularz do podpisu. Druga spowiedź ma miejsce do kilku dni przed ślubem.
Ślub odbywa się z zasady w parafii, gdzie został spisany protokół przedślubny. W uzasadnionych wypadkach można zawrzeć małżeństwo w innych kościele parafialnym, po uzyskaniu zgody, zwanej licencją. Licencję wystawia się po ukończeniu katechez przedślubnych oraz po wygłoszeniu zapowiedzi. Narzeczeni, chcąc uzyskać licencję, informują o tym księdza przy spisywaniu protokołu, podając tytuł parafii i miejscowość, w której się znajduje.
Świadkiem małżeństwa może być osoba jakiegokolwiek wyznania lub niewierząca, byleby była osobą pełnoletnią.
Świadkowie w dniu ślubu przychodzą 10 minut przed rozpoczęciem Mszy Świętej do zakrystii kościoła ze swoimi dowodami osobistymi, z kartkami od spowiedzi narzeczonych i ich obrączkami. Świadkowie podpisują dokumenty w dniu ślubu, przed lub po ceremonii.
Termin Mszy św. ślubnej ustalamy w kancelarii parafialnej odpowiednio wcześniej (można wstępnie zrobić to nawet rok wcześniej).
Treści służące pogłębieniu wiary
ZNACZENIE I GODNOŚĆ SAKRAMENTU MAŁŻEŃSTWA
Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, czerpie siłę i moc z aktu stworzenia, lecz zostało dla ochrzczonych podniesione do wyższej godności przez zaliczenie do sakramentów Nowego Przymierza.
Małżeństwo powstaje przez zawarcie umowy małżeńskiej, czyli przez nieodwołalną zgodę obojga małżonków, w której oddają się oni sobie i wzajemnie przyjmują. Całkowitej wierności małżonków, a także nierozerwalnej jedności węzła małżeńskiego wymagają zarówno szczególna wspólnota mężczyzny i kobiety, jak i dobro dzieci.
Instytucja małżeństwa i miłość małżeńska z samej swojej natury nastawione są na zrodzenie i wychowanie potomstwa i znajdują w tym jakby swoje uwieńczenie. Dzieci są najcenniejszym darem małżeństwa i przysparzają najwięcej dobra samym rodzicom.
Ścisła wspólnota życia i miłości, przez którą małżonkowie „już nie są dwoje, lecz jedno ciało”, została ustanowiona przez Boga Stwórcę, unormowana własnymi prawami i otrzymała tak wielkie błogosławieństwo, że nie zniweczył go grzech pierworodny. Dlatego ten święty związek nie jest uzależniony od ludzkiego sądu, lecz od Twórcy małżeństwa, który obdarzył je szczególnymi dobrami i celami.
Chrystus Pan odnawiając stworzenie i czyniąc wszystko nowe, przywrócił małżeństwu pierwotną formę i świętość, tak aby tego, co Bóg złączył, człowiek nie rozdzielał. Aby jaśniej wyrazić i łatwiejszą uczynić nierozerwalność umowy małżeńskiej, Chrystus Pan podniósł ją do godności sakramentu na wzór Jego zaślubin z Kościołem.
Przez chrzest, który jest sakramentem wiary, mężczyzna i kobieta raz na zawsze zostają włączeni w przymierze Chrystusa z Kościołem, tak że ich małżeńska wspólnota zostaje wchłonięta przez miłość Chrystusa i obdarzona mocą Jego ofiary. Z tej nowej godności wynika, że ważne małżeństwo ochrzczonych zawsze jest sakramentem. Dzięki sakramentowi małżeństwa małżonkowie chrześcijańscy wyrażają tajemnicę jedności i płodnej miłości Chrystusa i Kościoła i w niej uczestniczą; dlatego wspomagają się wzajemnie w dążeniu do świętości we współżyciu małżeńskim, w przyjęciu i wychowaniu potomstwa, a w ludzie Bożym mają własne miejsce i specjalny dar .
Przez ten sakrament Duch Święty sprawia, że jak „Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie”, tak małżonkowie chrześcijańscy, równi godnością, starają się podtrzymywać i umacniać swoje małżeństwo przez wzajemne oddanie i niepodzielną miłość, która wypływa z Boskiego źródła miłości, aby łącząc czynniki boskie i ludzkie, wśród pomyślności i przeciwności trwali w wierności ciałem i duchem, dalecy od wszelkiego cudzołóstwa i rozwodu.
(Z Obrzędów sakramentu małżeństwa – wprowadzenie teologiczne)